The Power

Naomi Alderman

— FAVORIETE QUOTE —

“Neil, I know this might be very distasteful to you, but have you considered publishing this book under a woman’s name?”

— SAMENVATTING —

Over de hele wereld komen meisjes erachter dat zij een kracht bezitten. Een kracht die een lange tijd slapend was, maar nu weer tot leven komt. Met een kleine beweging in hun vingers kunnen ze een elektriciteitsgolf uitstoten, waarmee zij enorme pijn en zelfs dood kunnen veroorzaken. In het tijdsbestand van tien jaar maken meisjes en vrouwen zich los uit de grip van mannen en komen in opstand tegen het régime. The Power volgt het verhaal van: Roxy, de dochter van een Britse maffiabaas; Tunde, een Nigeriaanse aspirant journalist; Margot, een Amerikaanse burgemeester; Jocelyn, Margots dochter en Allie, een Amerikaanse wees die weggelopen is van haar opvanggezin. Wat zal het gevolg zijn van deze opstand voor de verhoudingen tussen mannen en vrouwen in onze samenleving?

— RECENSIE —

STIJL

The Power komt op het eerste gezicht over als een sterk feministisch boek, en dat is het ook wel, maar niet zoals je zou verwachten: dit boek is feministisch in de zin dat het de barbaarse kant laat zien van de onderdrukking van een sekse, zowel van mannen als van vrouwen. Het werkt juist vanuit het perspectief van omgekeerde genderrollen en dat daarin exact dezelfde maatschappelijke problemen blijven bestaan. Het onderscheidt zich hiermee van de ‘standaard’ feministische boeken die alleen maar kijken naar de onderdrukking van vrouwen.

Op het gebied van schrijfstijl wist ik niet wat ik moest verwachten. Ik had nog nooit van Naomi Alderman gehoord, maar ik was positief verrast. Het boek las erg makkelijk en fijn, maar het was niet zodanig makkelijk dat het saai werd. Wat ik vooral erg mooi vond was de afwisseling van korte en lange zinnen.

“Something’s happening. The blood is pounding in her ears. A prickling feeling is spreading along her back, over her shoulders, along her collarbone. It’s saying: you can do it. It’s saying: you’re strong.”

Ook positief was de lichte wisseling in schrijfstijl bij de verschillende personages. Hoewel het op een gegeven moment wat te ver gaat; het Britse personage Roxy neemt namelijk opeens een zwaar overdreven stereotype Britse spreekstijl aan. Hierdoor lijkt het bijna alsof Alderman nog nooit een Brit heeft horen praten, terwijl ze zelf Brits is. Ook houdt Roxy deze spreekstijl maar kort aan, wat het alleen maar ongepaster maakt.

Ik vond het gebruik van fragmenten uit de bijbel enorm origineel en hoewel het in eerste instantie wat raar lijkt, ondersteunt het de inhoud goed.

SETTING

The Power speelt zich af in een hedendaagse wereld. Hoewel het zich voornamelijk in de VS afspeelt, zijn er, voornamelijk in het begin, meerdere personages in andere landen (zoals Engeland en Nigeria). Ik denk dat het heel belangrijk is dat dit verhaal zich in de VS afspeelt. Ten eerste omdat Allie een religieuze groep volgers krijgt in de loop van het verhaal, wat in een land als Amerika veel waarschijnlijker is dan in andere westerse landen. Toch is de voornaamste reden waarom de VS een goede locatie is voor dit verhaal, de vrouwenrechtenstrijd die tot op de dag van vandaag nog steeds gaande is daar. Er wordt verder niet veel aandacht besteed aan de omgeving als deze niet relevant is voor het plot. Dit staat de lezer toe om zelf creatief na te denken en de omgeving in zijn/haar hoofd te creëren. Dit zorgt er weer voor dat het boek realistischer wordt. 

GEBEURTENISSEN

Er gebeurt veel in dit boek, vooral omdat er meerdere verhaallijnen door elkaar lopen. Het verhaal wordt vanuit de 3^e persoon verteld, er is geen ik-persoon. Dit betekend dat er veel verteld wordt. Toch valt dit nog best mee. Er zijn namelijk veel dialogen en het grootste deel van de rest van de tekst is de interne monoloog van de hoofdpersoon van het hoofdstuk. Omdat je in ieder hoofdstuk als het ware in het hoofd van een van de personages zit, maak je de revolutie mee vanuit verschillende perspectieven, wat het erg interessant maakt. De revolutie wordt levensecht omdat je het ziet vanuit de personen zelf en niet van bovenaf.

Het boek is verdeeld in een aantal delen die aftellen naar iets, je komt er pas aan het einde achter wat dat is. Het verhaal begint met ’10 years to go’ en geleidelijk gaat het door naar ‘9 years to go’, ‘8 years to go’, ‘6 years to go’, ‘5 years to go’, ‘1 year to go’ dan gaat het over naar ‘Can’t be more than seven months left’ en uiteindelijk is het laatste deel ‘Here it comes’.

PLOT

Ik ben erg onder de indruk van het plot van dit boek. Niet zozeer vanwege het verhaal van ‘The Power’ zelf, wat ook fantastisch is. Dat gaat over de opstand van vrouwen tegen een onderdrukking van mannen. Deze opstand slaat aan het einde van het verhaal door en heeft heftige gevolgen. Maar dat is niet het beste deel van het boek voor mij. Buiten het verhaal van ‘The Power’ speelt zich nog een verhaal af in een wereld waar vrouwen de macht hebben. Dit wordt verteld aan de hand van een email interactie tussen Neil en Naomi. Hierin heeft Neil ‘The Power’ geschreven als historische roman en vraagt Naomi om feedback. Deze mails staan aan het begin en eind van het boek en vormen een context waarin het verhaal geschreven is. Deze mails zijn voor mij bijna nog het belangrijkste voor de boodschap van het boek, omdat het vrijwel letterlijk de genderrollen van deze tijd omdraait.

— VRAGEN —

Wat was je favoriete deel?

Mijn favoriete deel was de email interactie aan het einde van het boek, omdat Naomi het heeft over hoe onrealistisch een wereld is waarin wannen dominant zijn. Daarnaast doet ze daar een aantal uitspraken over mannen die nu vaak gezegd worden over vrouwen.

“I have some questions. The male soldiers at the start of the book. I know you’re going to tell me that ancient excavations have found male warrior figures. But really, I suppose this is the crux of the matter for me. Are we sure those weren’t just isolated civilizations? Ore one or two amongst millions?”

Wie was je favoriete personage?

Ik heb niet echt een favoriete personage, maar als ik echt zou moeten kiezen zou ik voor Roxy gaan. Zij is namelijk vanaf het begin van het verhaal als behoorlijk awesome en kick-ass. 

Heb je iets geleerd?

Dit boek heeft een hele sterke en belangrijke boodschap. Het laat namelijk zien dat de dominantie van een gendergroep over een andere nooit goed is, het maakt niet welke.

Zal je nog een keer iets van deze auteur lezen?

Ik had voordat ik aan The Power begon nog nooit van Naomi Alderman gehoord, maar toen ik het uit had ben ik meteen gaan kijken of ze nog meer geschreven had. Dus ik ga zeker nog meer van haar boeken lezen.

— AANBEVELING —

Ik raad dit boek aan iedereen aan. Vooral mensen die boeken willen lezen met wat meer vrouwelijke personages, maar niet extreem feministische boeken willen lezen. Ik vind dit boek vrij vergelijkbaar met boeken van Fay Weldon en Margaret Atwood, dus dit boek is ook aan te raden aan mensen die graag hun boeken lezen.

Waar je wel op moet letten bij dit boek, is dat er veel in gescholden wordt en er soms wat seksuele thema’s in voorkomen. Het is dus niet geschikt voor jonge of gevoelige lezers.